మానవ సమాజంలోని ప్రతి ఒక్కరూ జీవితం యొక్క అంతిమ ప్రయోజనం కోసం నిమగ్నమై ఉన్నారు, కానీ శారీరక భావనలో ఉన్న వ్యక్తులు అంతిమ లక్ష్యాన్ని సాధించలేరు లేదా అది ఏమిటో అర్థం చేసుకోలేరు. జీవితం యొక్క అంతిమ లక్ష్యం భగవద్గీత (2.59)లో వివరించబడింది. paraṁ dṛṣṭvā nivartate. జీవితం యొక్క అత్యున్నత లక్ష్యాన్ని తెలుసుకున్నప్పుడు, అతను సహజంగానే శారీరక భావన నుండి విడిపోతాడు. ఇక్కడ ఈ శ్లోకంలో సూచన ఏమిటంటే, పరకాయ ప్రవేశం (బ్రహ్మణి) పట్ల స్థిరంగా అనుబంధాన్ని పెంచుకోవాలి. వేదాంత-సూత్రం (1.1.1)లో ధృవీకరించబడినట్లుగా, అథాతో బ్రహ్మ జిజ్ఞాస: పరమాత్మ లేదా పరమాత్మ గురించి విచారణ లేకుండా, ఈ భౌతిక ప్రపంచం పట్ల అనుబంధాన్ని వదులుకోలేరు. 8,400,000 జీవ జాతులలో పరిణామ ప్రక్రియ ద్వారా, జీవితం యొక్క అంతిమ లక్ష్యాన్ని ఒకరు అర్థం చేసుకోలేరు ఎందుకంటే ఆ జీవ జాతులన్నింటిలో, శారీరక భావన చాలా ప్రముఖంగా ఉంటుంది. అథాతో బ్రహ్మ జిజ్ఞాస అంటే శారీరక భావన నుండి బయటపడాలంటే, బ్రహ్మం పట్ల అనుబంధం లేదా విచారణను పెంచుకోవాలి. అప్పుడు అతను అతీంద్రియ భక్తి సేవలో స్థితుడై ఉండగలడు-శ్రవణం కీర్తన విష్ణోః బ్రహ్మం పట్ల అనుబంధాన్ని పెంచుకోవడమంటే భక్తితో కూడిన సేవలో నిమగ్నమవ్వడం. అవ్యక్తమైన బ్రహ్మ స్వరూపంతో అంటిపెట్టుకున్న వారు చాలా కాలం పాటు ఉండలేరు. వ్యక్తిత్వం లేనివారు, ఈ ప్రపంచాన్ని మిథ్యా లేదా అబద్ధం (జగన్ మిథ్యా) అని తిరస్కరించిన తర్వాత, వారు బ్రహ్మం పట్ల తమ అనుబంధాన్ని పెంచుకోవడానికి సన్యాసం తీసుకున్నప్పటికీ, మళ్లీ ఈ జగన్ మిథ్యా వైపుకు వస్తారు. అదేవిధంగా, పరమాత్మగా బ్రాహ్మణుని స్థానికీకరించిన అంశంతో అనుబంధించబడిన చాలా మంది యోగులు-విశ్వామిత్ర వంటి గొప్ప ఋషులు-కూడా స్త్రీల బాధితులుగా పడిపోయారు. కావున భగవంతుని యొక్క సర్వోన్నత సంబంధమైన అనుబంధం అన్ని శాస్త్రాలలో సూచించబడింది. భౌతిక అస్తిత్వం నుండి నిర్లిప్తతకు ఇది ఏకైక మార్గం మరియు భగవద్గీత (2.59)లో పరం దృష్ట్వా నివర్తతే అని వివరించబడింది. వాస్తవానికి భక్తి సేవలో అభిరుచి కలిగినప్పుడు భౌతిక కార్యకలాపాలను నిలిపివేయవచ్చు. శ్రీ చైతన్య మహాప్రభు కూడా భగవంతుని ప్రేమను జీవితానికి అంతిమ లక్ష్యం (ప్రేమ పమ్-అర్థో మహాన్)గా సిఫార్సు చేసారు. భగవంతుని ప్రేమను పెంచుకోకుండా, అతీంద్రియ స్థానం యొక్క పరిపూర్ణ దశను సాధించలేరు.